Ben; saçları henüz beline dökülen, yüzü her insanın dikkatini çekecek kadar güzel, kocaman gözleri olan, minik dudaklarıyla güldüğünde çenesinin etrafında gamzeleri dizilen, fiziği de bunu destekleyecek kadar hoş, alımlı ve zarif bir kadın adayıydım. Hala da öyleyim, güzelliğimden ödün vermedim ama bu burnu kalkıklık, kendini beğenmişlik, ukalalalık bana çıktığım yükseklerden düşmeyi öğretti. Üstelik hepsi ufacık bir virüsün vücudumun derinlerine gizlenmesiyle başladı.

19 yaşında, hayattan zevk almak için ve de o gençliğin verdiği özgüvenle hatalar zincirine her geçen gün yeni bir halka daha ekleyen ufak bir kız çocuğu…

10 Ocak 2014 tarihinde yine ailesiyle birlikte kahvaltı yapacak, sonrasında okuluna gitmek için hazırlanacağı bir günde, duşa girdiğinde o çok değer verdiği ve beğendiği vücuduna dokunmaya başlar. Eline gelen bir et parçası onu telaşa sokar. “Sanırım sert bir cinsellik yaşadım” diye aklından geçirerek duşuna devam eder ama aklından da çıkmaz bu deforme oluşu. Akşam olur, evine döner. Fakat kafasındaki soru, tıpkı vücudundaki virüs gibi terketmez onu. Bu soru işareti kızımızı araştırmaya iter. Başlar “vajina girişindeki et parçası” diye Google semalarında arama yapmaya… Karşılaştığı görüntü ve okudukları kızımızı kısa bi’ şoka sokar. Kabullenemez, hemen bilgisayarı kapatıp yatağına kıvrılır ve gözünden akan birkaç damlayla yutkunarak yumar gözlerini geceye. Uyandığında bu kabustan, bu karanlıktan kurtulacağı umuduyla…

Gece yarısı ağırlaşmış göz kapaklarını kaldırır, kendince telkinler verir kendisine. “Düzelecek, her şey iyi olacak. Hem belki yanılıyorumdur, bir doktora görünmekten kimse zarar görmez. Hadi, sen başarırsın!” diyerek, fırlattığı yerden kapar bilgisayarını ve başlar doktor araştırmaya. Bu defa yazılanları okumaz çünkü o virüs kapmamıştır, o yanılıyordur, geçecektir diye dizginler kendisini.

…derken 13.01.2014 tarihine randevu alır. Ailesine açmaz başta bu konuyu. Bilmesinler ister, gerek yok der. O yeterince üzüldü, başka kimse üzülmesin ister. Çünkü biliyordur ki, kendi içinde yenecektir bu savaşı, kazanacaktır kendi çabaları ve dirayetiyle bu amansız savaşı… Gider doktoruna. Kızımız, kendi koyduğu teşhisi doktorun doğrulamaması için adeta yalvarır içinden. Ancak doktorun yüz ifadesinden anlar ki, o artık bi’ HPV kurbanı… Bunu kendi içine itiraf etmesi bile o kadar zordur k. “Henüz ben bir çocuğum. Daha düne kadar annem yıkar, o giydirirdi beni” diye geçirir aklından. O anlar geçer bir anda gözünün önünden film şeridi misali… Birden gözünden akan yaşlar batar yanağına ve durumun bir kez daha farkına varır. Kabullenmek istemez ama kabullenmeye mecburdur. Ayağı geri geri gitse bile Biyopsi odasının kapısından girer. Ona bir önlük verilir ve giyilmesi istenir. Başlar üzerindekileri çıkartmaya. O an kulaklarında acı bir siren çığlığı, boğazında sanki bir yumru varmışçasına uzanır sedyenin üzerine. O an etrafta kızımızın neşesini yerine getirmek için espriler, şakalar yapar ama şu bir gerçek ki; daha önce hiç o kadar soğuğunu, hiç o kadar batanını duymamıştır kızımız…

Doktor koterizasyon tedavisi yapıyordur o an. Canı ne kadar yanacak diye endişelenmez ya da ne kadar sürecek diye düşünmez. Sadece “Bitecek mi?” kaygısı vardır kafasında. Tedavi sırasında birkaç cümle duyar. “Temiz kızmış, yazık olmuş.” Asistanın da sesini işitir “Ne de güzel, kötü oldu bu” diye yüzlerce dizilen cümleler. Her biri ayrı can yakan, iç acıtan cinsten…10 dakika sonra doktor “İşte bu kadar!” der ve giyinebileceğini söyler. Kalkıp hazırlanır hemen kızımız. Bacaklarının titrediğini farkeder. Yer çekimini ilk kez bu kadar derin hisseder. Ayakta durmak, ilk kez bu kadar zor gelir. Bunu farkeden doktoru önce kan testi için kan alır. Sonrasında antibiyotik ve serum verir. Birkaç saat dinlenen kızımız, serumdan sonra daha iyidir. Doktoru 10 gün sonrası için tekrar gelmesini ve o güne dek verdiği pomadları, ek olarak da eklem ilacını kullanmasını söyler.

Kızımız kalkar, eve doğru gider. Kapıdan girdiği an, başlar tüm hikaye.