Yaklaşık üç yıl önce hayatımın kadınını buldum derken bir çok şey umduğum gibi gitmedi. Keşke bilmem kaçıncı kez terkedildiğimde maymun iştahlılığımla her önüme gelenle birlikte olmasaydım. Tuhaf bir ikilem, birini unutmak için diğerlerinden medet umuyorum. Üstelik her çare beni daha fazla üzmekten başka bir işe yaramıyor. Bir de bu insancıklara hpv bulaştırmış olma ihtimalim var.

Hoş belki bende bu sayede hpvliler kervanına katıldım. Keşke demekten nefret ederim ama bütün samimiyetimle keşke diyorum. Oturup adam gibi terkedilmişliği sindirmeye çalışabilirdim. Ama yok, iflah olmaz bir maymunlukla onunla ol bununla ol nereye kadar :) bak nasıl daralmışım yahu ben bu hpv yüzünden. Kim derdi ki bir gün bu kadar çok seviştiğime üzüleceğim… Dini bütün bir dostumun söylediği şu sözlerde pek rahatsız etti beni “takdiri ilahi güzelim baktı senin duracağın yok verdi derdini, sopası yok ki” Aman iyiki sopası yok :) hpvsi yetiyor.

Pofff daraldım yine, konsantrasyon filan kalmadı. El attığım her iş çok fazla vaktimi alıyor, dikkatimi toplamakta zorlanıyorum resmen. Biraz daha deneyeyim alışmayı, belki işlerle boğuşurken unuturum…